Vanmorgen heb ik mijn snoeischaar meegenomen met de wandeling. Iets wat ik normaal nooit doe. Maar er zijn een paar bosjes waar ik tussendoor moet lopen om een hekje te omzeilen, die erg aan het dichtgroeien zijn. Dus ik dacht, ik knip straks een klein stukje van die takken af. Maar terwijl ik aan het wandelen was, begon het steeds harder te regenen. Tender heeft een regenfobie. En bij erg harde regen duikt ze de bosjes in om zich voolopig niet meer te laten zien. Want ze is echt als de dood voor die harde regen. Dus paste ik mijn route op het laatste moment aan, zodat ik een route kon lopen met wat minder struikgewas. Het ging redelijk goed met het lopen. Tot dat we tegen het einde van de wandeling in wel hele harde regen kwamen. En juist hier waren een aantal bosjes. Dus Tender bedenkt zich geen moment en duikt weg. Nou, dan kun je hoog en laag springen, maar dan luistert ze echt niet meer naar mij. Dus er zat maar één ding op en dat is de paraplu afzetten en zelf de bosjes induiken. Helemaal achterin zat ze ineen gedoken te bibberen van angst. Ik heb haar aangelijnd en haar meegeloodst naar het wandelpad. Maar daar begon ze heel hard te gillen en te trekken met haar achterpoot. Ze had allemaal takken aan haar poot en ik dacht dat ze weer van die rot stekels aan zich had hangen. Dus ik trok haar wat verder uit de bosjes om haar te kunnen ontdoen van deze takken. Maar Tender bleef janken en begon zelfs naar mij te happen, terwijl ze heel vreemd met haar poot trok. Na veel moeite kon ik haar tot bedaren krijgen en ontdekte ik een stuk touw om een stok heen, die helemaal in haar poot was gesnoeid. Daarom jankte ze zo en daarom hapte ze. Ze had pijn. En wat was ik blij dat ik heel toevallig die snoeischaar bij me had. Zo kon ik haar verlossen wat dat ellendige stuk touw om haar poot. En wat was ze blij, toen ze weer normaal kon lopen. Maar ja, de angst voor de harde regen bleef gewoon. Want toen ik thuis kwam en haar had afgedroogd, stoof ze naar boven om zich te verschuilen in een hoekje. Toen ik anderhalf uur later naar mijn werk ging zat ze nog steeds te sidderen van angst, want die regen vindt ze verschrikkelijk.
Vanmorgen heb ik mijn snoeischaar meegenomen met de wandeling. Iets wat ik normaal nooit doe. Maar er zijn een paar bosjes waar ik tussendoor moet lopen om een hekje te omzeilen, die erg aan het dichtgroeien zijn. Dus ik dacht, ik knip straks een klein stukje van die takken af. Maar terwijl ik aan het wandelen was, begon het steeds harder te regenen. Tender heeft een regenfobie. En bij erg harde regen duikt ze de bosjes in om zich voolopig niet meer te laten zien. Want ze is echt als de dood voor die harde regen. Dus paste ik mijn route op het laatste moment aan, zodat ik een route kon lopen met wat minder struikgewas. Het ging redelijk goed met het lopen. Tot dat we tegen het einde van de wandeling in wel hele harde regen kwamen. En juist hier waren een aantal bosjes. Dus Tender bedenkt zich geen moment en duikt weg. Nou, dan kun je hoog en laag springen, maar dan luistert ze echt niet meer naar mij. Dus er zat maar één ding op en dat is de paraplu afzetten en zelf de bosjes induiken. Helemaal achterin zat ze ineen gedoken te bibberen van angst. Ik heb haar aangelijnd en haar meegeloodst naar het wandelpad. Maar daar begon ze heel hard te gillen en te trekken met haar achterpoot. Ze had allemaal takken aan haar poot en ik dacht dat ze weer van die rot stekels aan zich had hangen. Dus ik trok haar wat verder uit de bosjes om haar te kunnen ontdoen van deze takken. Maar Tender bleef janken en begon zelfs naar mij te happen, terwijl ze heel vreemd met haar poot trok. Na veel moeite kon ik haar tot bedaren krijgen en ontdekte ik een stuk touw om een stok heen, die helemaal in haar poot was gesnoeid. Daarom jankte ze zo en daarom hapte ze. Ze had pijn. En wat was ik blij dat ik heel toevallig die snoeischaar bij me had. Zo kon ik haar verlossen wat dat ellendige stuk touw om haar poot. En wat was ze blij, toen ze weer normaal kon lopen. Maar ja, de angst voor de harde regen bleef gewoon. Want toen ik thuis kwam en haar had afgedroogd, stoof ze naar boven om zich te verschuilen in een hoekje. Toen ik anderhalf uur later naar mijn werk ging zat ze nog steeds te sidderen van angst, want die regen vindt ze verschrikkelijk.
