Zandhoverbos

We waren aan het wandelen in het zandhoverbos. Dit is een bos aan de andere kant van de stad en hoort bij een verpleeghuis. Maar vele hondenliefhebbers laten hier ook hun hond uit. Vlak tegen dit bos ligt ook een manege. En zo kwamen we tijdens de wandeling in eens oog in oog te staan met 5 ruiters en hun paarden. Tender fel op alles wat op te jagen is, stond al klaar voor om er achter aan te gaan. Oeps, mijn hart sloeg even over. Gelukkig waren deze paardenliefhebbers ook hondenliefhebbers en kenners. Ze bleven keurig stilstaan met de paarden. En dan is het natuurlijk niet meer leuk om achter aan te gaan. Ik riep Tender en gelukkig, ze luisterde keurig. Ik heb haar direct aangelijnd en de ruiters een compliment gemaakt.

Keurig wachten aan de stoeprand

Als we gaan wandelen moeten we altijd eerst de straat voor ons huis over steken. Van jongs af aan moet Tender gaan zitten bij de stoeprand, omdat ik niet wil dat ze zo oversteekt. En ze is daar inmiddels zeer bedreven in geworden. Bij de stoep gaat ze niet gewoon zitten, maar strak tegen mijn been aan. Precies zoals ik haar heb aangewend. Ik moet haar kunnen voelen. Soms zit ze net teveel van mij af en als ik dan zeg, Tender beter!, dan schuift ze keurig tegen mijn been aan.
Plassen doet ze tegenwoordig steeds meer als een reu. Ze zoekt een boom uit en probeert haar poot zo hoog mogelijk op te richten. Dat gaat haar natuurlijk niet zo gemakkelijk af als een reu, maar ze doet toch goed haar best.
Ook is ze een kei in een plasje onthouden. Als ze op de heenweg heeft geplast en we gaan er op de terugweg toevallig weer langs heen, dan zoekt ze het plasje feilloos weer op, om te ruiken of er toevallig in de tussentijd niet een andere hond over heen heeft geplast.

Eerlijk gevonden!

Wij wonen vlak bij de sportvelden en hier lopen we dan ook geregeld met Tender langs. Tussen het uitlaten door train ik vaak even met haar. Een stukje laat ik haar dan volgen en ik stuur haar vooruit naar de riem. En aan het einde van deze oefeningen speel ik vaak met een bal die ik in mijn jaszak heb. Maar helaas, dit keer had ik geen bal bij mij. Tender zat al vragend naar mijn jaszak te kijken, maar helaas ik kan nog steeds niet toveren. Heel toevallig zag ik op het veld een gymschoen liggen met een groot gat in de zool. Ik wilde haar deze schoen laten oppakken, maar dat zag Tender niet zitten. Thuis mocht ze tenslotte ook niet aan onze schoenen zitten. Maar nadat ik hem had weggegooid en haar enthousiast had toegeroepen, pakte ze hem toch op en ging hem keurig voorbrengen. Hé, dat is een leuke oefening. Een vreemd voorwerp apporteren noemen ze dat bij de GG3 training. Tender werd helemaal enthousiast op de schoen. Zo enthousiast, dat de schoen nu bij ons in de tuin ligt. Ze wilde heb niet meer loslaten.

Joehoe, ik ben wakker!!

Toen Tender nog klein was, heeft ze er best lang over gedaan voordat ze volledig zindelijk was. Eigenlijk is zindelijk niet het juiste woord. De nacht duurde altijd net iets te lang voor haar. Rond 5 uur ’s morgens maakte ze ons dan wakker, door heel voorzichtig haar neusje tegen die van ons aan te duwen of door pootjes op de beddenrand te slaan. Als ik er dan niet meteen met haar uit ging, kon ik gaan dweilen, dus ik vond haar heel knap dat ze zich meldde. Maar ja, hierdoor heeft ze nu geleerd hoe ze ons wakker kan maken en als mevrouw uitgeslapen is, komt die bekende poot weer op de beddenrand. Soms draai ik me nog even om, maar dan gaat ze naar Richard toe om hém wakker te maken. Vanmorgen heb ik mijn ogen maar even uit gewreven en ben met haar naar buiten gegaan. Het was nog donker en dus heb ik haar lampje omgedaan. Buiten gekomen liep ze direct op een stok bij de schutting af, maar plassen deed ze direct niet. Dat bleek dus niet haar drijfveer te zijn geweest om ons wakker te maken, die kleine boef.

Oud en nieuw

De jaarwisseling gaat gepaard met vuurwerk. En helaas niet alleen de laatste dag van het jaar. Weken horen we al knallen, maar de laatste paar dagen is het helemaal bal. Tender is supergevoelig voor geluiden en dus is deze tijd van het jaar een ramp voor haar. Als ze boven zit schiet ze naar beneden als ze een knal hoort en andersom net zo. Telkens vertoont ze vluchtgedrag. We waren met haar aan het wandelen buiten, natuurlijk wel aan de riem nu, toen ze moest poepen. Hier voor gaat ze normaal de bosjes in om zich lekker af te zonderen. Maar nu deed ze het tijdens het lopen. Bij elke stap viel er weer ontlasting naar beneden. Ze gunde zich geen rust om even ergens te gaan zitten. En met het plassen liet ze al lopend een heel plasspoor na, want ook hiervoor ging ze niet op haar gemak zitten. Thuis heeft ze Richard zijn bureau ontdekt. Als ze achter dit bureau gaat zitten kun je nog net haar voetjes zien. Ze waant zich hier waarschijnlijk veilig, want dit kan ze uren volhouden. Ze siddert dan als een aal en puft aaneengesloten. Ik ben blij dat we deze tijd weer achter de rug hebben en dan vooral voor Tender en alle dieren die in angst deze dagen moeten zien door te komen.