12, 13 en 14 juni

Om bij het derde huisje in Kaupanger te komen, moesten we 340 km rijden. Toen we ons nog maar net in het huisje gesetteld hadden, hoorden we schieten. Tender, toch al niet zo’n held schoot weer de badkamer in, om hier eigenlijk zowat de hele tijd niet meer uit te komen. Wij dachten dat er jagers aan het jagen waren, maar het klonk eerlijk gezegd wel heel erg heftig. De dag erop tijdens de wandeling kwamen we erachter dat er een schietbaan achter het park lag, waar het schieten dus vandaan is gekomen. Maar je, Tender had inmiddels de schrik te pakken en dit is ook niet meer over gegaan.
We hebben nog een mooie tour met de auto gemaakt en moesten daarvoor een veerpont pakken die waarschijnlijk niet al te jong meer was, want hij maakte veel lawaai. Tender vond dit verschrikkelijk en zat te trillen op de boot en later ook nog in de auto. We zijn daarna direct naar ons huisje gereden, om haar daar uit de auto te laten, met de verwachting dat ze dan wel direct naar het huisje zou lopen. Maar dit bleek niet zo te zijn. Tender was nog steeds angstig en schoot de andere kant op, richting bossen. Eerlijk gezegd was ik wel een beetje in paniek. Allerlei doemscenario’s schieten op zo’n moment dan door je hoofd. Maar gelukkig, na een poosje zoeken vonden we haar niet eens zo ver bij de auto vandaan.

Hieruit blijkt maar weer hoe gevoelig de beardies zijn voor geluiden.